Fleur​ de Lune
Story of Origin
Fleur de Lune
Hoe de natuur mij hielp op mijn levenspad.
Een kind van de velden, dat ben ik altijd geweest. Ik trok de natuur in en plukte de dag.
Uitkijkend over de velden vind ik rust, inzicht, overzicht. De takken van de bomen bieden geborgenheid, veiligheid, een thuis.
Mijmerend bij het water kom ik bij mijn gevoel. De regen, de kou, de warmte, het strelen van de wind… zalig!
​
18 jaar ‘Mensen helpen’, dat wou ik gaan doen in het leven om de kost te verdienen.
De professionele paden die ik bewandelde leidden me uiteindelijk tot coaching. Coachen, zodat mensen zich goed voelen in hun job en hun team, prachtig toch?
Om te werken trok ik de natuur in. Meer en meer gingen we naar buiten voor de coachgesprekken en ook om teams te begeleiden vertoefde ik het liefst in het groen.
De ervaring voor de deelnemers was zo intens!
45 jaar Ik moet afscheid nemen van mijn baarmoeder. Ze hielp me dragen, ook anderen dragen. Twee prachtige kinderen heeft ze me gegeven.
Om te helen trok ik, van zodra het kon, de natuur in, dat hielp enorm bij het herstel.
Het idee van een eigen coachpraktijk groeide. De naam en het logo kwamen in een droom naar me toe: Fleur de Lune. De aarde en de maan verbonden in één naam en beeld.
Meer en meer nam de natuur een belangrijke plaats in bij het coachen. Hoe de natuur mij hielp, dat wil ik delen met anderen.
​
46 jaar Heel mooi, in theorie. Ik maakte voor de coachpraktijk echter onvoldoende ruimte in mijn hoofd, in mijn hart, in mijn agenda. Op zoek naar richting trok ik de natuur in.
Een boom met tweesplitsing bracht me tot inzicht.
De ene stam gaat recht naar boven, de andere gaat naar rechts. Voor mij symboliseerden ze mijn toenmalige en toekomstige job. Op de splitsing groeide fluitekruid, florerend op het evenwicht tussen beide.
De rechtse is de toekomst van Fleur de Lune, gaf mijn gevoel aan. Die is nog weinig ontwikkeld.
Ik wandelde in de richting die stam uitwees en … kwam in een moeras terecht vol met takken. Het lukte me niet om verder te gaan, het moeras grensde aan een beek.
Ik moest een stukje op mijn stappen terugkeren. Dan zag ik een vertrouwd pad.
Toen ik dat pad volgde voelde ik me vrij, energiek, vredig, opgelucht, thuis bij mezelf.
Wat ik hier doe wil ik ook anderen laten ervaren, dacht ik: het pad van natuurcoaching was ingeslagen.
47 jaar Ondertussen kwam de organisatie waar ik nog full time werkte in een storm terecht. De cijfers gingen pijlsnel naar beneden, hoe hard we ook werkten. Te hard, zo bleek toen de dokter me zei dat ik op het randje van een burn-out balanceerde. Om rust en evenwicht te vinden trok ik de natuur in.
Op het strand vroeg ik ‘Zee, o zee, neem mijn zorgen mee!’. En dat deed ze. De golven spoelden de zorgen weg.
​
5 juni 2022 Op die dag is mijn hoofd ontploft, letterlijk: een hersenbloeding.
Een harde stop van mijn lijf. Nog op intensive care vroeg ik de neuroloog ‘Ik zal de coachpraktijk toch niet moeten stoppen? Natuurcoaching geeft zoveel zin aan mijn leven!’. ‘Nee’ zei hij, ‘Die natuurcoaching is goed voor jou. Het herstel zal wel lang duren, ga stap voor stap’.
Om fysiek en mentaal terug op de been te geraken trok ik de natuur in, de mooie groene omgeving van AZ Groeninge. Eerst in een rolstoel, daarna met voorzichtige schuifelende stapjes.
Ik vond er troost en zuurstof en verlegde er mijn nieuwe grenzen.
September 2022 Ik word stilaan beter, maar verneem dat het met de organisatie almaar slechter gaat. De raad van bestuur beslist mijn jobinhoud af te schaffen. HELP! Ik voel me een speelbal van anderen, onzekerheid troef. Om de stress kwijt te geraken trok ik de natuur in. Die hielp me rustiger te worden, ik raakte er zware energie kwijt en kon er lichte energie tappen.
​
8 december 2022 Het telefoontje van de baas: ‘Je bent ontslagen.’ Verdriet, boosheid, o wat is het moeilijk om deze job waar ik zo veel voor gedaan heb los te laten. Duizend en één vragen doorkruisten mijn hoofd. Ik was radeloos.
Om dicht bij mezelf te zijn trok ik de natuur in en ging in diepe verbinding met natuurelementen. Ze brachten me bij mijn kern. De ontmoeting met Fritz de paddenstoel leerde me: ‘Je bent een rots, je kan het, voel je het niet? Geef niet op, het komt goed. Je zal jezelf vinden onderweg. Geloof in jezelf. Geniet nu. Leef het leven dat bij je past.’
​
De ontmoeting met boom Frieda vulde aan: ‘Stop met vechten. Volg de zachte weg, sta in je zachte kracht, dat past beter bij jou.’
Nu Hier ben ik dan, en schrijf deze tekst voor jou. De natuurverbondenheid versterken, daar wil ik voor gaan, vanuit mijn zachte kracht, met respect voor de ander en ook voor mezelf.
Een sprong in het diepe, waar af en toe beperkende gedachten de kop op steken, maar, je raadt het al, dan trek ik de natuur in, zet die gedachten op een wolk en laat ze wegdrijven.
​
En jij, wanneer trek jij de natuur in? Wat biedt ze jou?